Nationaal Park Plitvice is één van de vele Nationale Parken in Kroatië. Het staat bekend om zijn tientallen watervallen. Fieke bezocht samen met haar gezin het park en deelt in dit blog haar ervaringen en tips.
Nationaal Park Plitvice Unesco Werelderfgoed
Als ik aan Kroatië denk dat komen gelijk de beelden in mij op van de prachtige meren en watervallen in het Nationaal Park Plitvice. N.P. Plitvice ligt in het midden van Kroatië in de provincie Lika-Sinj. Het park is ontstaan door een natuurlijk afzettingsproces gedurende duizenden jaren door het stromende water van de Korana-rivier. Hierdoor ontstonden dammen van travertijn, een soort kalksteen. Deze dammen hebben uiteindelijk meren, grotten en watervallen gevormd. N.P. Plitvice telt 16 meren met daartussen zeker 90 watervallen. UNESCO heeft Plitvice in 1979 op zijn Werelderfgoedlijst geplaatst.
Als we een vakantie naar Kroatië in de meivakantie boeken staat een bezoek aan dit park op ons wensenlijstje. We verblijven in Zadar. De Plitvice meren liggen op een kleine twee uur rijden. Een dagtrip is dus te doen.
Ligging Plitvicemeren
De route van Zadar naar N.P. Plitvice
Op vakantie zet ik de wekker niet vaak. Maar voor een bezoek aan Plitvice doe ik dit graag. Om kwart over acht zitten we al in de auto. We verlaten de kust en rijden richting de bergen. Hier zijn we eerder geweest tijdens een bezoek aan Paklenica National Park. Het gebied is rotsachtig met wat begroeiing en de muur van het gebergte zien we voor ons. Een deel van de route gaat over een tolweg. Gelukkig hebben we kleingeld op zak. De weg kronkelt de bergen in. Via een lange tunnel komen we aan de andere kant van het gebergte.
De tolweg van Zadar naar N.P. Plitvice koste voor een enkel reis 25 Kuna tol, zo’n 3,50 euro (prijspeil 2018).
Wat een ander landschap zien we. Het is prachtig groen, mooie vlaktes en begroeide heuvels. Het heeft wel iets van een prairie. Het valt ons ook op dat we nauwelijks bebouwing tegen komen. Afspraak was dat we zouden ontbijten als we een bakker tegen komen. Twintig minuten voor we aankomen bij Plitvice is het pas zover.
De navigatie zegt dat we nog een paar kilometer moeten als we langs ingang 2 van de Plitvice meren rijden. We besluiten toch gewoon naar ingang 1 te rijden. We parkeren aan de overzijde van de weg onze auto op de parkeerplaats in het bos. We arriveren om kwart over tien. Er is meer dan voldoende parkeerplek. Via een loopbrug steken we de weg over en komen we aan bij de ingang van het park.
Verschillende wandelroutes langs de watervallen in N.P. Plitvice
Bij de ingang halen we onze toegangskaarten en een kaart van het park. Het park is verdeeld in de bovenmeren en de benedenmeren. Er zijn verschillende wandelroutes vanaf ingang 1. De kortste routes (A en B) gaat alleen langs de benedenmeren. De langere routes (C en K) gaan zowel langs de benedenmeren en de bovenmeren. We kiezen voor Route C waarbij we 8 kilometer moeten wandelen. Halverwege de route is een boottocht over één van de meren. Vanaf het eindpunt van de wandeling word je met een treintje teruggebracht naar het beginpunt. In totaal staat hier 5-6 uur voor.
Nog even snel naar het toilet en om 11 uur zijn we alle vijf klaar voor vertrek. Zoon T. rent weg want hij heeft het eerste bordje met ‘C’ erop al gespot.
Start Route C
We lopen in een aardige mensenmassa naar het pad wat ons naar beneden zal brengen naar de meren. Als we aan de rand van de helling staan zien we de eerste watervallen. We zijn allemaal onder de indruk. De kinderen willen snel naar beneden lopen. Het pad zigzagt naar beneden, is vrij smal en alle bezoekers moeten hier langs. Snel naar beneden lopen zit er dus niet in. Beneden aangekomen begint het houten-balken-pad over het water. “Oh mama, ik zie heel veel vissen”, roept T. Het water is inderdaad zo helder dat je de vissen ziet zwemmen. Wat mij opvalt is dat je continue het gekletter van vallend water hoort.
De grote waterval in N.P. Plitvice
We maken even een klein uitstapje van Route C af. Je kan hier namelijk naar Veliki Slap (de grote waterval). De waterval loopt nu zelfs door onder ons houten pad. We komen in een soort kloof waar de watervallen 56 meter naar beneden vallen. Indrukwekkend maar we vinden het hier net iets te druk. We lopen terug naar de route en volgen de bordjes C weer.
Houten pad over het water en langs de watervallen
Ik ben verrast dat bijna het hele pad van houten palen/balken is gemaakt. Je loopt hierdoor echt midden in het merengebied. Dit gevoel wordt versterkt doordat er nergens hekken zijn. We lopen langs prachtig blauw water dat afsteekt tegen het verse groen aan de bomen. Hoe verder we komen hoe rustiger het wordt. Langzaam lopen we omhoog. De route brengt ons van de lager gelegen meren naar de hoger gelegen meren.
Dochter R. heeft de kaart in haar hand en vertelt ons dat het niet lang meer duurt voordat we bij de boot aankomen. Het pad kronkelt verder en we zien scholen vissen tegen de sterke stroming op zwemmen. En dan komen we op een groot open veld aan een meer. We zijn bij P3 aangekomen.
Rustplaats bij het Kozjak meer
Op het grote open veld zijn verschillende winkeltjes waar je wat te eten, drinken of souvenirs kan kopen. Verder is er een prima verzorgd toiletgebouw en staan er heel veel picknicktafels waar je neer kan strijken. Ik ben echt onder de indruk hoe netjes en verzorgd alles hier is. Het is kwart voor één. Wij nemen een kleine break, even wat drinken en eten.
Dan gaan we in de flinke rij staan voor de boot. Het lijkt erop dat we best een tijdje moeten wachten. Maar we hebben geluk. De mensen voor ons behoren bijna allemaal tot een groep. En de boot die klaar ligt heeft nog een aantal plekken over, te weinig voor de groep maar wij kunnen er met zijn vijven wel bij.
Met de boot over het Kozjak meer
Op de boot staan twee rijen met banken. Er is ruimte voor 100 man op de boot. We varen in 15 minuten naar de overkant van het meer. We genieten van het windje op de boot en het zicht op de omgeving vanaf het water. We varen van P3 naar P1. Veel mensen stappen uit als we aanleggen. Wij ook bijna, maar route C mensen moeten blijven zitten. De boot vaart nog een klein stukje verder en brengt ons naar P2. Daar pakken we route C weer op.
Het groene deel van route C bij de bovenmeren
We klimmen via trappetjes omhoog. We zijn nu in een heel groen stuk aangekomen. De watervallen stromen tussen de bomen en struiken door. Ik blijf me steeds opnieuw verbazen over de schoonheid van alle watervallen. Dat de natuur zoiets moois heeft gemaakt. Als we verderop watervallen uit het groen naar beneden zien komen zegt R. “Het lijkt wel op Droomvlucht uit de Efteling.” En inderdaad, het is net een decor uit een sprookje.
Het is een stuk rustiger geworden op de wandelroute. De meeste mensen lopen de route van 2 tot 3 uur. Er is veel tijd om te kijken. Al blijf je op de ‘mooiste’ plekken soms wat foto opstoppingen houden. Doordat je op een smal pad over het water loopt zit er soms niets anders op dan even te wachten.
Watervallen in alle soorten en maten
We lopen al een paar uur en iedere keer als we een stukje verder lopen zien we nieuwe watervallen. Ik wist dat het gebied veel watervallen telde. Maar ik had geen idee dat het zo groot was. Er zijn kleine watervallen, brede watervallen, hele hoge watervallen, vrije watervallen en watervallen door het groen. Daarnaast is het water in de meren zo helder dat je alles ziet liggen en de vissen ziet zwemmen. Op veel punten zie je scholen vissen op de zelfde plaats ‘stil’ hangen.
Bospaden en dieren langs de meren
We blijven omhoog klimmen en komen bij het derde deel van onze wandeling. De kinderen beginnen zin te krijgen in hun beloofde ijsje bij het eindpunt. We wandelen hier meer langs de zijkanten van de meren. Over bospaden van waaruit je op de meren kijkt. Nu lopen we echt bijna alleen. T. rent omhoog en omlaag en heeft de pas er flink in. Normaal hebben we na een kilometer of 5 al de vraag: “Wanneer stoppen we nou?” of “Ik kan niet meer”. Vandaag nog niet.
In het bos zien we iets in de berm bewegen, het blijkt een gifgroene hagedis te zijn met een blauwige kop. Wat een bijzonder gezicht. Je komt hier verschillende dieren tegen. Kikkers hoor je kwaken en we spotten ze tussen het riet. Verschillende soorten vogels en vissen hebben we ook al gezien.
We moeten nog een klein stukje lopen naar het einde van de wandelroute. Het bospad gaat weer over op een vlonderpad over het meer. Bob staat opeens stil en wijst naar het water. Aan het wateroppervlak tussen het riet zwemt een waterslang. Of zoals wij zeggen “Kijk, een wilde Gardena”. Tijdens onze wandeling in Paklenica hebben we al een gewone slang gezien, en nu dus een waterslang. T. heeft zijn stoere verhaal voor school al rond.
Waar komt al dat water vandaan?
We klimmen verder naar boven en komen opnieuw langs een heel brede waterval. Je begint bijna aan de watervallen te wennen. “Hoeveel zouden we er vandaag al gezien hebben?” vraagt R. zich af. “Ik denk wel 100”, zeg ik. Dan is het tijd om voor het laatst het bos in te gaan, we klimmen nog een steil stuk naar boven. Boven aangekomen kijken we langs een rechte waterval naar beneden. “Zouden we nu aan het begin van alle watervallen zijn gekomen? Waar blijft dat water eigenlijk vandaan komen?” vraagt dochter J. zich af. Verderop is een groot meer en daar komt waarschijnlijk het water uit de bergen in. Maar het blijft bijzonder dat het water nooit opraakt.
