1987 in Polen
9 jaar oud en in de herfstvakantie samen met mijn moeder naar Polen. Nu klinkt dat dichtbij. Toen was dat ver weg achter het ijzeren gordijn, twee jaar voor de val van de muur. Mijn ouders stuurden in de jaren ’80 pakketjes naar een Pools gezin en wij gingen erheen om ze op te zoeken. Op deze foto ben ik bezig met het inzingen van Nederlandse kinderliedjes. Zouden mijn Poolse leeftijdsgenootjes daar nog vaak naar hebben geluisterd? Zo muzikaal ben ik niet en zingen doe ik nu alleen als ik in m’n uppie in de auto zit…
In de krant
Het was in die tijd zo bijzonder dat een kind naar Polen ging dat ik daarmee zelfs de krant heb gehaald. Het heeft vast geholpen dat mijn oom bij het Haarlems Dagblad werkt, maar he, ik stond er wel in en was daar als 9-jarige heel trots op. Mijn moeder heeft het krantenartikel in mijn fotoboek geplakt en zo kan ik jullie uit eerste hand vertellen hoe ik het vond.
“Eindelijk was het moment daar. Saskia (9 jaar) en haar moeder reisden vorige week naar het Poolse Warschau af. Ze logeerden bij de familie, naar wie ze sinds een jaar of 7 regelmatig voedsel en kleding sturen. Saskia over het verschil tussen Haarlem en Warschau.
In Warschau is alles heel anders dan in Haarlem. Veel groter gebouwen en propvolle, hele oude bussen en trams. Dat komt omdat ze er weinig auto’s hebben. En als er al auto’s rijden, zijn het meestal hele kleine autootjes. We logeerden bij een vader en een moeder en vijf kinderen. Ik speelde zelf veel met Sophie. Deden we Mikado, met al die stokjes. Elke avond aten we soep en daarna nog iets. In de soep zaten veel aardappels. Wij zijn heel rijk, zij zijn arm. We hadden daarom kleren, chocolade, snoepjes, koffie, kleren en closetpapier meegenomen.
Closetpapier kun je bijna niet kopen in Warschau. Daarom vegen de meeste mensen in Warschau hun billen met krantenpapier af. Ik vond het heel gek om te zien dat de kinderen daar de hele week dezelfde kleding aan hebben. Ze hebben niet zoveel kleren. Ik heb bijna elke dag iets anders aan. Maar de Poolse kinderen dragen kleren die helemaal niet bij elkaar passen.
Er stonden altijd heel veel mensen voor de winkel te wachten. Maar er mochten er maar tien tegelijk in. Als iemand had afgerekend, moest-ie het mandje aan de voorste van de rij geven, zodat die de winkel in kon. Dat is een heel gek gezicht. Wij vinden een rijtje van vijf al heel veel. Maar zij vinden dat een klein rijtje. Ook in een soort schoenenwinkel, waar ze lang niet zulke mooie schoenen hebben als hier in Haarlem, moesten we op zo’n mandje wachten. Je moet je veters los bij de schoenen kopen. Weet je wat ook gek is, het drinkwater moet je uit een pomp halen. En de bananen en druiven kosten veertig gulden per kilo.
Het was heel anders, maar wel leuk hoor. Toch zou ik er niet willen wonen, ze zijn zo arm in Polen. Dan woon ik liever in Nederland. De speelgoedwinkels zijn zo leeg in Polen. En ons speelgoed is veel mooier.” (bron: Haarlems Dagblad).
Deze ervaring is mij altijd bijgebleven en heeft veel indruk op mij gemaakt.
Special: uit de oude doos
Deze oude vakantiefoto maakt deel uit van de special “Uit de oude doos”. Elke zondag verschijnt er een vakantiefoto uit de periode dat ik zelf kind was. Vinden jullie het ook leuk om mee te doen? Mail dan een foto of scan van je oude vakantiefoto naar kidseropuit@gmail.com en vertel iets over de foto. Bijvoorbeeld in welk jaar de foto is gemaakt, hoe oud je was, welke herinnering je erbij hebt, waar het was enz.
KidsErOpUit is te volgen op Facebook en X (voorheen Twitter).
