Langlaufen in België, hoe is dat met kinderen?Annemiek ging met haar gezin langlaufen in België en ontdekte dat het alles behalve makkelijk is. Maar heb je de slag eenmaal te pakken dan is het een heerlijke manier om actief bezig te zijn in de sneeuw.
Winters weekend op de Hoge Venen in België
We zijn voor de verandering weer eens neergestreken in wat we inmiddels onze verlengde achtertuin noemen: De Belgische Ardennen. Of eigenlijk de Hoge Venen, een deelgebied in het oosten van België, tegen de Duitse Eiffel. Dit keer logeren we in een hotel in Ovifat, vlakbij Baraque Michel, Mont Rigi en Signal de Botrange.
Het is winter en dat betekent al snel dat er sneeuw ligt in dit gebied. We hebben geluk maar ook een beetje pech. Geluk omdat er inderdaad genoeg sneeuw ligt, maar helaas ligt de sneeuw er al enige tijd en is het op sommige plaatsen ijzig glad.
Langlaufen in België met kinderen
Ons voornemen is om dit weekend in ieder geval te gaan langlaufen met kinderen. Na twee skivakanties lijkt het ons leuk om deze sport uit te proberen. Het ziet er niet heel ingewikkeld uit en we schatten in dat Lieke en Faas het snel onder de knie zullen hebben. Ze hebben zich er enorm op verheugd en willen het maar wat graag proberen.
Na een stevig ontbijt rijden we richting Signal de Botrange. Hier worden langlaufski’s verhuurd en is een restaurantje met een ruime parkeerplaats. Vanaf deze plek kun je verschillende loipes oftewel langlaufpistes betreden.Voordat we de ski’s gaan halen in de grote oplegger, kijken we rond. We zien volwassenen en kinderen vanaf een jaar of 8 in de weer met de langlaufski’s. Gezinnen met wat jongere kinderen wandelen met een slee dezelfde kant op.
Op het overzichtsbord zien we een route van ongeveer 6 kilometer. Dat lijkt ons een prima afstand om mee te starten. De stemming zit er goed in en we lopen terug richting trailer.
Geen contant geld? Dan helaas geen ski’s
Eenmaal in de trailer worden we direct teleurgesteld. We kunnen niet pinnen en hebben niet genoeg contant geld bij ons. Dat betekent dat we op zoek moeten naar een pinautomaat. Wie de regio een beetje kent, weet dat er weinig voorzieningen zijn en daarom rijden we naar Malmedy, zo’n 15 kilometer verderop, om daar geld op te nemen. We maken van de nood een deugd en drinken nog warme chocomel in een kroegje aan het centrale plein en kopen vers stokbrood bij de bakker.
Teruggekomen bij de skiverhuur wordt ons gevraagd naar onze schoenmaten. Alles gaat in het Frans en de mensen houden een behoorlijk spreektempo aan. In ons beste Frans, ondersteund door gebaren, maken we duidelijk welke maat we graag willen. Een andere medewerker geeft ons stokken en ski’s aan en dan kunnen we afrekenen en in een hoekje de schoenen aantrekken. Gelukkig is het niet druk meer, want de ruimte is krap en geeft nauwelijks plek om te zitten.
Klungelen en glijden op langlaufski’s
Onze schoenen kunnen we niet achterlaten en terwijl mijn man deze terug naar de auto brengt, klungel ik met de kinderen met ski’s en schoenen. Hoe krijgen we ze eigenlijk aan elkaar gekoppeld? Het is allemaal zo anders dan dat we bij het skiën gewend zijn.
Als we eenmaal op de ski’s staan, schuiven we voorzichtig vooruit. De grond is glad want alle sneeuw is inmiddels aangestampt. Dat maakt dat we weinig grip hebben. Een lichte paniek is zichtbaar in de ogen van de kinderen. “Dit is écht moeilijk, mam!” zegt mijn zoon. Mijn dochter probeert geconcentreerd vooruit te komen maar valt terug in haar ski-bewegingen. Die helpen haar niet en ze verliest haar evenwicht waardoor ze bijna valt.
Ik merk dat het de kinderen tegenvalt en eerlijk gezegd valt het mijzelf ook wel tegen. Vooral F. laat blijken dat hij het niet ziet zitten om verder te gaan. We moedigen hem aan om het vol te houden en hopen dat het een stukje verderop makkelijker wordt. Maar helaas. De loipes zijn platgetrapt, er is geen spoor waar de ski’s in kunnen glijden en door de gladheid gaan de ski’s alle kanten op.
Behoorlijk teleurgesteld besluiten mijn zoon en ik te stoppen. L. en M. willen verder gaan en zetten hun weg voort. We spreken af waar we elkaar zullen treffen en we wensen de dappere helden veel succes. Hopelijk gaat het gaandeweg beter.
Wandelend verder langs de langlaufpiste
F. en ik zoeken een plek waar we onze ski’s kunnen verstoppen, zodat we er niet de hele tijd mee hoeven te slepen. In een bosje langs het pad liggen ze uit het zicht. De sneeuwpop aan de andere kant van het pad verraadt de plek, zodat we ze straks wel makkelijk terug kunnen vinden. Gelukkig zijn de schoenen comfortabel en warm en ze geven zelfs wat grip in de sneeuw.
We besluiten de route in omgekeerde richting te nemen en zo de andere twee tegemoet te lopen. Sinds hij zijn ski’s heeft uitgedaan, is mijn zoon opvallend veel vrolijker. Gaandeweg kunnen we grapjes maken over wat er gebeurde, maar F. is ook duidelijk: hij gaat nooit, maar dan echt nóóit meer langlaufen.
Tijdens de wandeling genieten we van de verre uitzichten over de Hoge Venen. We zien een houten vlonderpad en bedenken dat het hier in de zomer waarschijnlijk zo moerassig is, dat je makkelijk wegzakt. Er staan her en der hutjes van waaruit naar wild kan worden gekeken. Inmiddels valt ons op dat veel mensen met ski’s lopen in plaats van te langlaufen. Blijkbaar is F. niet de enige die het heeft opgegeven. Het is zo jammer dat de loipes niet meer in tact zijn want waarschijnlijk gaat het een stuk beter in verse sneeuw en strakke sporen.
Gezinshereniging halverwege de route
Na een klein uurtje lopen hebben we telefonisch contact met de langlaufers. Ze zijn vlakbij en ik zien hoe mijn dochter moe maar stralend komt aangeskied. Het gaat steeds beter en ze heeft er zichtbaar lol in. “Maar het is wel heel vermoeiend,” vult ze haar verhaal snel aan. Mijn man vertelt dat veel stukken helaas niet goed begaanbaar zijn en dat ze ook een stukje hebben gelopen omdat het te steil bergop ging. Maar ondanks dat is het toch geslaagd. Samen eten en drinken we wat en wisselen we verhalen uit. Heerlijk om te horen hoe enthousiast ze zijn over het langlaufen in België.
We lopen een stukje met de langlaufers mee maar omdat het allemaal zo vermoeiend is, besluit mijn dochter haar ski’s uit te doen en het laatste stuk te lopen. Mijn man wil het rondje afmaken. Wij nemen een verkorte route via het vlonderpad dat ons terugleidt richting startpunt. Als we de ski’s ophalen in het bosje tegenover de sneeuwpop, zien we tot onze verbazing M. al aankomen. L. doet haar ski’s weer aan en gaat met haar vader mee. En tot mijn grote verbazing legt ook mijn zoon zijn ski’s neer om de laatste meters langlaufend af te leggen. Het gaat hem nu zichtbaar beter af en hij beseft dat het een groot verschil is of je op ijs skiet of op sneeuw. Hij lijkt een heel klein beetje terug te zijn gekomen op zijn eerdere uitspraken.
We keren terug naar de trailer, halen onze schoenen op en leveren de ski’s in. Twijfelachtig of we ooit nog in de herhaling gaan. Misschien als er verse sneeuw ligt dat we een nieuwe poging zullen wagen. Misschien…
Wandelen op de Hoge Venen in de winter is heerlijk
Op onze tweede dag van ons Hoge Venen weekendje gaan we wandelen. Dit keer kiezen we voor het vertrekpunt Baraque Michel. Ook hier is een restaurantje en een parkeerplaats. Ondanks het vroege uur is het al behoorlijk druk en dus parkeren we langs de doorgaande weg.
De wandelmogelijkheden op de Hoge Venen zijn ongekend. Je kunt alle kanten op en er zijn meerdere rondwandelingen mogelijk. Wij kiezen voor een relatief korte wandeling naar Pont de Bèleu en terug, met als vertrekpunt het kapelletje direct achter het restaurantje. De routes zijn duidelijk aangegeven met witte plaatjes die op bomen en paaltjes bevestigd zijn. Je kunt de routes in beide richtingen lopen en makkelijk met elkaar combineren tot een langere wandeling.
Lekker ravotten in de sneeuw
De sneeuw nodigt uit tot spelen. Samen met F. spring ik in de hoge sneeuw en kijken we hoe ver we er doorheen zakken. Doordat het eral een tijdje ligt, is de sneeuw iets harder geworden en komt het voor dat we ineens door het bovenste, krokante laagje zakken. Wat is het heerlijk om weer even kind te kunnen zijn.
Blijkbaar is er een mogelijkheid om hier te langlaufen. We zien dat de loipes, net als bij Signal de Botrange, helemaal vertrapt zijn en dat de paar dappere langlaufers die we tegen komen het zwaar hebben om te blijven staan. De kinderen zijn blij dat we vandaag niet gaan langlaufen in België. Het wandelen bevalt namelijk prima.
Onderweg komen we op plekken die erom vragen om te klimmen. Een boom lijkt op een schommel en F. rent ernaartoe om erop te klimmen. L. inspecteert een verdachte boom en controleert of er misschien een geocache verstopt ligt. Helaas… geen vondst dit keer. Een eindje verderop staat een wildhutje en nóg een eindje verder zien we er nog meer.
Wandelen in de sneeuw is fijn, maar ook vermoeiend
Uiteindelijk wandelen we zo’n 2,5 uur door de sneeuw. Jammergenoeg zijn er geen bankjes onderweg en is de sneeuw niet zo aantrekkelijk om in te gaan zitten. Op het verste punt bij het Pont de Bèleu is een klein hutje waar je kunt zitten maar verder komen we geen geschikte plek tegen.
De wandeling is afwisselend. Het eerste deel lopen we vooral door open gebied en op de terugweg lopen we meer door het bos. Het pad gaat dan een beetje bergop en vergt iets meer inspanning. Op het laatste stuk zien we hoe de sneeuw glittert in de zon. L. pakt de sneeuw op en bekijkt het aandachtig. Maar het is heel koud, dus ze laat het snel weer los.
Wat is er nog meer te doen op de Hoge Venen?
Na afloop willen we een fijne plek opzoeken om op te warmen. Helaas is het erg druk in het restaurantje bij Baraque Michel. Als je iets wil eten, kun je binnenkomen; voor alleen een drankje is geen plaats meer. Daarom wordt besloten een eindje verderop te gaan kijken bij het Natuurparkcentrum Botrange, een soort bezoekerscentrum zoals wij dat kennen van Natuurmonumenten.
Bij binnenkomst valt meteen de centrale open haard op. Mensen zitten rondom het vuur en genieten van een warme chocomel of Belgisch biertje. Er is een balie met een klein winkeltje waar je terecht kunt voor wandelkaarten, regionale informatieboekjes en natuurproducten. We kijken rond en vragen naar de mogelijkheid om de doorlopende tentoonstelling te bezoeken. We rekenen het entreegeld bij het winkeltje af en krijgen uitgelegd wat de bedoeling is. De mevrouw zegt alvast dat we de tunnel niet mogen overslaan. Wat ze precies bedoelt, zullen we zo zelf ontdekken.
FANIA: een permanente tentoonstelling in het Natuurparkcentrum Botrange
De mevrouw van het winkeltje loopt voor ons uit en wijst ons de plek waar we naar een film over De Hoge Venen kunnen kijken. Als de film is afgelopen kunnen we met een speciale code de deur openen die ons toegang geeft tot de tentoonstelling. Hier mogen we op eigen houtje rondkijken.
De film is in het Frans maar de beelden spreken voor zich. De tentoonstelling is drietalig: er zijn teksten in het Frans, Duits en Nederlands. Er wordt uitgelegd hoe het veen werd ontgonnen en turf werd gestoken. Er is informatie over de dieren en planten die op de Hoge Venen leven. Veel informatie is zowel in tekst als beeld beschikbaar en er is van alles om aan te raken.
Meer leren over de dieren en planten van De Hoge Venen
De kinderen lopen op hun eigen tempo rond en doen allerhande opdrachten en spelletjes. Terwijl L. kijkt naar een film over hoe de turfstekers werkten, ontdekt F. welke vruchten er allemaal groeien. Nadat ze alle borden bekeken hebben, is het tijd de tunnel in te gaan. We komen in een donker gedeelte waar de kinderen door een uitvergroot vossenhol kunnen kruipen. Er is een wandelpad waar je op je sokken overheen moet om de verschillende structuren te voelen. Het enorme eekhoornhol wordt meteen door F. ingenomen. Inderdaad, deze tunnel is hartstikke leuk.
Enthousiast geworden van dit spelen, besluiten we het bezoek aan FANIA af te ronden en naar buiten te gaan. Onze kinderen vinden het nooit te koud voor een speeltuin en rennen voor ons uit om te gaan schommelen en glijden. Het blijkt nog lastig ze hier weg te krijgen en we beloven een keer terug te komen in het voorjaar of in de zomer.
Algemene informatie
Langlaufen in België kan goed in De Hoge Venen (in het Frans: Les Hautes Fagnes). Dit is een natuurgebied in het oosten van België, grenzend aan de Duitse regio Eiffel en overlappend met de Ardennen. In een klein uurtje ben je vanuit Zuid-Limburg midden in deze hoogvlakte die zo geliefd is bij langlaufers en wandelaars. Bekende plaatsen zijn Eupen en Malmedy.
Langs de N68 en de N676 liggen diverse restaurants met gratis parkeerplaatsen, zoals Baraque Michel, Mont Rigi en Signal de Botrange. Zijn de parkeerplaatsen vol, en dat zal op zonnige winterse dagen snel het geval zijn, dan wordt er geparkeerd links en rechts langs de doorgaande weg. Let goed op, want hier is het druk en het verkeer rijdt flink door.
Het gebied is niet altijd vrij toegankelijk. In verband met de jacht zijn er periodes afgesproken dat je er niet mag wandelen. Op de website van het Natuurparkcentrum Botrangevind je een link naar de jachtdata. Daarnaast biedt deze site meer informatie over de wandel- en langlaufmogelijkheden, de openingstijden en entreegelden van natuurexpo FANIA en welke andere activiteiten er worden georganiseerd. De site is zeer de moeite waard voor wie de regio verder wil verkennen.
Wat moet je weten als je gaat langlaufen met kinderen op de Hoge Venen?
Langlaufski’s worden op verschillende plaatsen verhuurd, onder andere bij Signal de Botrange. Je kunt hier niet pinnen, dus neem contant geld mee. Je dient je ID-kaart als borg af te geven.
Wil je vooraf weten of er genoeg sneeuw ligt en of de skiverhuur geopend is? Check dan de websitevan de toeristische dienst van de Regio Oostkantons. Hier staat per skigebied vermeld welke mogelijkheden er zijn, waar de ski’s te huur zijn en wat het kost. Wij betaalden bij Signal de Botrange 10 euro per persoon per set omdat we na 13 uur zijn gestart. Kom je eerder, dan betaal je 12 euro per persoon per set. Een slee huren kost 5 euro per dag.
Onze inschatting is dat de loipes bij Signal de Botrange het meest geschikt zijn voor onervaren langlaufers en kinderen. De loipes bij Baraque Michel lijken meer hoogteverschil te overbruggen en dat is meteen zwaarder.Over een route van 6 kilometer doe je met gemak twee uur. Verse sneeuw is vele malen prettiger om in te langlaufen dan oude, aangestampte en vastgevroren sneeuw.
Van langlaufen krijg je het warm. Draag kleding in laagjes, zodat je iets uit kunt doen als je het warm krijgt. Een skibroek kan handig zijn als je veel valt, maar is al snel te warm. Een muts, sjaal en handschoenen zijn geen overbodige luxe, net als een rugzak om kleding in op te bergen als je het warm krijgt van alle inspanning.
Vanaf welke leeftijd kun je gaan langlaufen met kinderen? Dat is moeilijk om aan te geven en is per kind verschillend. Vanaf een jaar of acht zou het moeten kunnen, is onze inschatting. Jongere kinderen hebben wij niet op ski’s gezien. Mocht je twijfelen, pak dan een slee en maak een wandeling. Onderweg is er genoeg gelegenheid om lekker te sleeën.
Durf jij het aan om met je kinderen te gaan langlaufen in België?
Ligging
Meer lezen
Nieuwsgierig wat er nog meer te doen is in de buurt van de Hoge Venen? Klik & kijk voor meer inspiratie:
- Wandelen in natuurgebied De Hoge Venen
- Avontuurlijk wandelen langs de Statte en de Hoegne
- Avontuurlijk wandelen langs de Ninglinspo
- Wandelen langs de Rue bij Monschau
- Direct naar alle blogs over België
- Direct naar alle blogs over wintersport
KidsErOpUit is te volgen opFacebook,InstagramenX (voorheen Twitter)
